ik was de man die nooit zou smeken
laat staan kruipen over de grond
zielig jankend
huilend als een hond
 
ik had nooit geleerd te breken
met mijn ogen vol van spijt
ik stond kaarsrecht
ik ging staalhard rechtdoor
overal, altijd
 
het was een koude dag in mei
toen je me zei dat het voorbij was
en ik die je dan ijskoud en botweg de deur wees
hard als glas
 
m’n teder
m’n prachtig
m’n enig
m’n droef
m’n doe zacht asjeblief
m’n verloren
breekbaar lief
 
hier staat de man die nooit zou smeken
maar dat is lang vervlogen tijd
want kijk nu de man zijn ogen
vol van spijt
 
hij kan nu breken als geen één
zijn bed is het stof op de grond
en hij kan het als de beste
janken als een hond
 
m’n teder
m’n prachtig
m’n enig
m’n droef
m’n doe zacht asjeblief
m’n verloren
breekbaar lief