In een strandstoel zit ze daar 
de weduwe van Dam 
de handen stil, dun en grijzend haar 
weduwe van Dam. 
Het is 20 juni half vier 
De waterlijn schuift op 
50 jaar van eb en vloed 
vergleden zonder stop 
ze zat hier 50 jaar geleden ook 
in dezelfde stoel 
en in de branding en het meeuwgekrijs 
hoort ze net als toen 

Rita kom in zee 
In een stranddstoel bij elkaar 
Rita en haar man 
Pas getrouwd , liefje noemt hij haar 
De jonge George van Dam 

Het is 20 juni half vier 
En George die praat en praat 
Hij vertelt haar van een oude stad
 Die nog steeds bestaat 
Want dat Atlantis ooit gezonken is 
Hier vlak voor de kust 
En in een grote luchtbel nu 
Op de bodem rust 

Al pratend staat hij op 
De jonge George van Dam 
Loopt naar de zee, hij windt zich lichtjes op 
De jonge George van Dam 

Vertelt dat daar beneden een complex verrijst 
Een soort van watermuur, 
Die coherent blijkt qua substantiegraad 
In z'n atoomstructuur, 
En dat de neerwaartse expantiedruk de lucht fosfatiseert, 
Zodat de zuurstof in Atlantis dus 
Het zout neutraliseert. 

Tot z'n navel in het nat, 
Roept jonge George van Dam 
ze goed moet weten dat 
De taalconstructie van 
Atlantis van de Grieken stamt,
 en zo dus in 1 klap, 
Aan de basis van Europa ligt, 
en George doet nog een stap 
Orerend over politiek, en de morele zin, 
Van de ethica, het waterpeil reikt tot aan z'n kin 

Met z'n lippen in het zout 
De natte George van Dam 
Explicerend zonder fout 
Het zeeorganigram 

Rita kijkt toe hoe de golfslag 
Z'n lieve kruin verteert 
Alleen z'n vinger is nog zichtbaar nu 
Die druk gesticuleert 
Ze ziet de oceaan zich sluiten 
Om die trouwringvinger heen 
Het is 20 juni, half vier 
Rita is alleen 

In een strandstoel zit ze daar 
De weduwe van Dam 
De handen stil, dun en grijzend haar 
Weduwe van Dam 

Het is 20 juni , half vier 
En Rita richt zich op 
Ze trekt de veters van haar schoenen los 
Ondoet zich van een sok 
Rokken uit, knopen los 
Ze voelt zich niet eens moe 
Er duikt een oude vrouw 
Met rimpelvel naar Atlantis toe.