Ik ik weet nog
Ik was zeventien
Of zelfs nog iets jonger misschien
Toen jij mijn hart deed opengaan
En ik alleen nog jou zag staan
Het maakte mij niet zoveel uit
Dat jij meer lentes had verbruikt
Want in jouw armen was het fijn
En ging de tijd aan ons voorbij
Ik liep verloren in gedachten
Terwijl de toekomst naar me lachte
En ik kon heel de wereld aan
Onschuldig bleef ik in de waan
Ik schoof de werkelijkheid opzij
Rozegeur en maneschijn
Ik was tenslotte amper zeventien
Mijn vrienden zeiden laat hem gaan
Een stuurloos hart moet ooit vergaan
Maar in mijn hoofd klonk steeds die stem
Die zei dat dit was voorbestemd
We schreven aan een mooi verhaal
En onze eigen lichaamstaal
En deelden alles met elkaar
Trotseerden samen elk gevaar
Ik bleef in ons geluk geloven
In zacht fluweel bedekt met rozen
Als water dat zijn weg steeds vind
Maar ware liefde maakt ook blind
Het droombeeld hield in bedwang
Niets anders was van belang
Ik was tenslotte amper zeventien
Je afscheid kwam zonder veel spijt
En alles werd tot niets herleid
Ik viel door één ijskoud gebaar
In duizend stukken uit elkaar
Het was te mooi om waar te zijn
Oprechtheid bleek niet meer dan schijn
Geen woord dat ik zo had begeerd
Liet nu geen leugen ongedeerd
Hoe kon ik nog iemand vertrouwen
Of ooit nog van een ander houden
Maar weiger drogen van een traan
Kan diepe pijn toch overgaan
Ik kijk niet langer achterom
En weet nu ik was veel te jong
Ik was tenslotte amper zeventien