Een jaar is schijnbaar in een flits voorbij gevlogen
Als het gelukkig, vreugdevol en zonnig is
Je knippert eventjes een paar keer met je ogen
En alle dingen zijn alweer geschiedenis

Maar ben je ongelukkig kruipen de seconden
Een uur lijkt dagen lang te duren als je lijdt
Dat is zo niet de straf voor onze eigen zonden
Een onvergefelijke zonde van de tijd

En ook een zonde van de tijd is het verwerpelijke feit
Dat achteraf een mens pas beseft dat hij gelukkig was
Terwijl je wel op het moment waarop je ongelukkig bent
Al die ellende simultaan en tegelijk moet ondergaan

En wat er ondanks het gezegde is gebleken
Is dat de tijd niet alle wonden helen zal
Juist met het ouder worden komen de gebreken
En raakt het menselijke lichaam in verval

De boel wordt psychisch en fysiek alleen maar minder
Degenereert, verkalkt, vervet, verrot en slijt
Je wordt steeds stijver en hardhorender en blinder
En dat is eveneens een zonde van de tijd

En ieder uur, elk jaargetijde is onherroepelijk voorbij
Dat is de vorige minuut nu ook voorgoed en absoluut
Die is er structureel vandoor doet zich niet nog een keertje voor
Die komt niet later nog eens langs, minuten zijn geen boemerangs

Vandaag wordt morgen permanent tot het verleden
Je levensdagen vlieden als een schaduw heen 
En zijn maar eens en daarna nooit meer te besteden
Van elke tijd krijg je er op de kop af één

Een uur dat eenmaal is verloren, blijft verloren
En ook de wel;bedstede uren ben je kwijt
Nooit loopt de klok een keer van achteren naar voren
Dat is toch zonde, eeuwig zonde van de tijd

De tijd van toen, blijft die van toen en mag je nooit meer overdoen
Wat Jules de Corte ook al zong, de mensen zijn maar één keer jong
Het is een zonde van de tijd dat je er in geen eeuwigheid
Iets van terugverdien kan en er is veel te weinig van

Ik ben van mening dat er actie is geboden
En daarom ben ik elke avond weer bereid
Om met geklets en  flauwekul de tijd te doden
Als een vergelding voor de zonden van de tijd