Zinderend doorzeeft ’t licht mijn glas
Dat de transparante flonkering van goud
Als de schemer aan de kim gevangen houdt
Sluimerend, sereen en waterpas

Starend in de parelende gloed
Sta ik even met mijn glas omhoog
Een verguld fragmentje van de regenboog
Vol beloften, puur en ongezond

Nog voor het rijke destillaat mijn droge lippen heeft bereikt
Ontvouwt zich voor mijn geest dus ook een heuvelachtig land
De dag is aan de horizon gestrand

Er is nog avondlicht dat vloersig over korenvelden strijkt
Een beek meandert rustig door het uitgestrekte dal
Het water is zo helder als kristal

De weeë geur van turf doorvlochten met een zweem van moutend gerst
Vervluchtigd uit een eeuwenoude destilleerderij 
De oude stoker rust wat op een kei

De zilte wind speelt met het uithangbord dat in de hengsels knerst
Terwijl de stoker kijkt hoe mooi het licht zijn glas doorzeeft
Dan proeft hij of het nu dan de gewenste volheid heeft

Ingespannen nipt hij aan het glas
Dat de transparante fonkeling van goud
Als de sterren in de nacht gevangen houdt
Eventjes vergeet hij waar hij was

Stil bespeelt het schijnsel zijn gemoed
Een herinnering welt uit zijn ziel omhoog
Een verguld fragmentje van de regenboog
“Ja”, verzucht de Schot, “nou is het goed”