Ooit klampte ik me vast aan alles wat me aandacht gaf
Voor ieder meisje dat voorbij kwam, ging ik door de knieën
Dan droeg ik serenaden aan hen op en rêverieën
Al wezen achtentachtig van de negentig me af

Een blik desnoods de aanzet tot een glimlach en ik smolt
En stelde voor ons leven onvoorwaardelijk te delen
Maar meestal bleek dat haar mijn leven niet zo veel kon schelen
Er is door al die teven met m'n hart wat afgesold

Maar als ik meisjes die mijn aanzoek hebben afgewezen
Terugzie na een tijdje dan verbaast het mij altijd
Dat iemand zich kan aangetrokken voelen tot zo'n geit
Met ogen waarin nauwelijks emotie is te lezen

Hoe kan het dat ik ooit verlangen in die ogen las
Was ik dat die zich door die rare troela liet charmeren
Ik kan mezelf op zo'n moment niet identificeren
Met wie ik even eerder nota bene zelf nog was
 
Ik kan mezelf op zo'n moment niet identificeren
Met wie ik even eerder nota bene zelf nog was