Vanochtend werd ik wakker uit een hele gekke droom
Waarin ik kleiner was dan ooit tevoren
Ik was terechtgekomen in een waterstofatoom
Waar heel veel viel te zien en viel te horen

Protonen en neutronen waren driftig in gesprek
En hadden, als je hoorde hoe ze praatten
Voor zulke kleine deeltjes wel een hele grote bek
Een introvert neutroontje daargelaten

Vooral de elektronen waren uiterst negatief
Ze hadden naar Toon Hermans zitten kijken
Die was op televisie met ‘Ik heb het leven lief’
En zaten nu zijn liedjes af te zeiken

‘Hij maakt niemendalletje die nergens over gaan!
Of over Sien of Mien of Marjolijne!
Beschreef hij maar eens iets complex, al was het maar een baan
Die zo gecompliceerd is als de mijne!’

‘Hij is gewoon zo irritant langdradig,’ zei er één
Een extra negatief geladen deeltje
‘In plaats van tot de kern te komen, draait hij eromheen
Dat oeverloze gezanik verveelt je’

De twee neutronen waren dit soort spanning niet gewend
Een waagden zich dus ook niemand uit te dagen
Ze waren blijkbaar helemaal niet in hun element
Misschien een beetje uit het veld geslagen

‘En ken je die gedichtjes van hem? Wat vind jij daar van?’
‘Nou, als het moet, dan kan ik er wel buiten’
‘Toch jammer dat Toon Hermans niet meer is, maar ja, die man
Lag tóch al aan de overkant te fluiten’

‘Intussen vreet het domme volk die flauwekul gewoon
Maar hoe kan iemand zulke rommel schrijven?’
Een proton protesteerde en die zei: ‘Ik ben pro Toon
En dat zal ik mijn hele leven blijven’