De foto van de tweede februari '68
Toont voor het eerst in kleur mijzelf als jongetje van één
Terwijl ik met een blik vol achterdocht de ogen vestig
Op één van zeker twee verjaardagstaarten om me heen

De kamer hangt waarschijnlijk vol ballonnetjes en slingers
Maar ik word in beslag genomen door die ene taart
En door het brandend kaarsje dat ik aanraak met m'n vingers
Hetgeen mijn afkeer van verjaardagsfeestjes deels verklaart

Bij nader inzien is die verontwaardigde expressie
Bij een seconde voordat ik mijn vinger had gebrand
Terwijl ik daarin al duidelijk onbegrip en stress zie
Dus houden die gevoelens met dat kaarsje geen verband

Ik denk dat ik die druktemakerij al op m'n eerste 
Een overbodig, dom en primitief gebeuren vond
En danig in de war van raakte en dat ik ten zeerste
Afwijzend tegenover dit soort terrorisme stond

Pas later kwam op feestjes wel eens voor dat ik plezier had 
Toen eindelijk de chocomel verdrongen was door wijn
En toen je op een feest in plaats van limonade bier had       
Maar zonder feestjes bleek d'r ook wel aan te komen zijn

Dat kon ik toen als jongetje van één nog niet beseffen
En dat dit het begin nog maar zou blijken evenmin
Maar dat ik niet weten kon hoe slecht ik het zou treffen
Gelukkig zag ik dat pas jaren later langzaam in

Nu weet ik dat het hele leven letterlijk een feest is
Terwijl ik als het moet met tegenzin naar feesten ga
En ook al vind ik wel eens dat het nou wel mooi geweest is
Voorlopig zit ik opgesloten in de gloria