Een jongen van negentien gaat dood op z’n kamer
In studeren heeft hij geen zin
Zijn ouders willen enkel zichzelf horen praten
Hij gaat er niet eens meer tegenin

   Met wie moet hij nou praten
En met wie moet hij naar bed
En wat moet hij morgen gaan doen?

Een houseparty of twee in Maastricht
En volgende week één in Utrecht
Maar hoe komt hij nou aan geld 
Om een kaartje  te kopen
En dan toch maar weer naar z’n ouders
En dan krijgt hij weer een preek
En dan gaat z’n moeder huilen
En dan krijgt hij toch nog tweehonderd piek mee

Jongen van negentien gaat dood op z’n kamer
Heeft al genoeg geleefd
Verdoofd zichzelf met house, walkman op z’n kop
Zo hard dat hij niks meer voelt

   En met wie moet hij nou praten
En met wie moet hij naar bed
En wat moet hij morgen gaan doen?

Met je vrienden praat je enkel over het weer
En of je nog geneukt heb, wanneer was de laatste keer
En dat je kapot gaat dat wil niemand weten
Dat zijn niet hun problemen
Daar val je een ander niet mee lastig
Kijk voor je uit, doe zoals de rest
Wees cool en depressief 

Wat moet er nou van hem worden?
Toch niet zo’n lul als z’n vader
Zo’n stresskonijn met een bypass
Omdat hij geen hart heeft
Z’n vrouw scheldt hij uit en z’n kinderen ziet hij nooit
Maar o, zo goed in de zaken

Hij leeft nu in de wereld van de volwassenen
En niemand die jou interesseert
Tenzij je betaalt
Mensen voor wie geluk is hoe veel je kunt kopen
Hij wil het wel schreeuwen op straat
Maar er komt geen geluid uit
Er staan mensen te kijken die moeten boodschappen doen
Dus doe niet zo idioot

Hij krijgt steeds van die beelden in z’n kop
Waarin hij z’n eigen dood ziet
Van een flat, voor een trein, van een brug in de Schelde
Hij gaat naar z’n kot en rolt daar een joint
En nog een en nog een
Zo lang tot hij niks meer weet
Zo lang tot hij alles vergeet
Zo lang tot hij niks meer weet
Zo lang tot hij niks meer 
Zo lang tot hij niks meer 
Zo lang tot hij niet meer
En niemand die het zag