Ik denk soms nog wel
Aan ’t Chelsea Hotel
Je was zo brutaal en zo grappig
We verkrachtten elkaar
Op ’t zespersoons bed
Drie dagen, drie levens, drie nachten

Dat waren de jaren
Dat was Amsterdam
We verloren ons in ons geluk
Leefden voor de lust
En dat doe ik nog steeds
Ontembaar en toch kan het stuk

Maar toen ging je heen
Liet me alleen
En verdween met een trein in de nacht
Zonder ooit te zeggen
Waarheen of waarom
Verscheen je
Verdween je
Verscheen je
Verdween je
Wie had ’t ooit anders verwacht

Ik denk soms nog wel
Aan ’t Chelsea Hotel
Je gaf licht toen
Je lijf was een baken
Liet me verstaan dat je was monogaam
Maar voor mij graag een uitzondering maakte

We lagen daar samen
Lagen daar naakt
Dronken in ons paradijs
High van jouw handen
High van je huid
Stoned van de geur van je lijf

Maar toen ging je heen
Liet me alleen
En verdween met een trein in de nacht
Zonder ooit te zeggen
Waarheen of waarom
Verscheen je
Verdween je
Verscheen je
Verdween je
Wie had ’t ooit anders verwacht

’t Is niet aan mij
Om te zeggen dat jij
Op de vlucht was voor al dat je kende
Maar ik denk soms nog wel
Aan ’t Chelsea Hotel
Mmmm
Al begint je gezicht te vervagen