De schuimkoppen sloegen kapot op de voorplecht
En wij maakten koers naar de Golf van Biskaje
De storm beukte rond in de gitzwarte nacht
Wij dronken jenever van één, twee, daar ga je!

Zeventien man op de luizenplecht
Kotsend, piepend en krakend en klagend het hout
Het kletsnatte touw striemde koud in m’n palmen
Woest waren de zeeën en bijtend het zout
En ik was een zeeman met armen als balken
Ik rook naar de kruidnagel, shag en het zout
En hagel of regen, ik had m’n wit hemd aan
Maar door de jenever had ik het nooit koud

En steeds als de ochtend kwam, luwde de haagwind
We telden de koppen en hieven de fles
Op hen die die stormnacht het zeemansgraf vonden
Ik kerfde hun naam in de mast met m’n mes
Dan legden we aan in een veilige haven
We zwalkten door straten en stegen zo nauw
We klonken en vochten in duistere kroegen
En menig matroos zocht z’n heil bij een vrouw

En ik was een zeeman met armen als balken
Ik at als een paard en zelfs dan nog voor twee
M’n kop in de wind en de wind in de zeilen
M’n lach rolde bulderend over de zee

De volgende ochtend, bij ’t hijsen der zeilen
Pochte men over wat die dronken nacht
Door maagden en hoeren en hoerenmadammen
D’r waar en hoe vaak van terecht was gebracht
De ratten, ze lachten hun tanden bloot
Schuddend, schuimbekkend, hitsig en geil als een beest
De vuilbekkerij schalde over de kade
Alsof het die nacht niet genoeg was geweest

En ik was een zeeman met armen als balken
Een stem als een scheepshoorn
Een baard zwart als pek
Koraalrode konen en klauwen als zeilen
M’n wangen generfd als het hout van het dek
Ik ging op de plecht staan en bulderde:
“Makkers, het zeemanshart zoekt op de wal naar vertier!
Het zwicht voor de lokroep van deinende golven, van schatten verborgen
In sop en het wier.

Maar je hebt slechts één lichaam, dat is iets bijzonders
Als stevig vers fruit, duizend mijl uit de kust.
Dat geef je niet zomaar aan elke vrouwe.
Nee, wacht op de liefde voordat je haar kust.”
De mannen, ontroerd door mijn rede, ze snikten:
“Al zitten wij maanden op zee zonder vrouw,
Dan is dat geen reden je lijf weg te geven.
Wij heffen het glas op de liefde en trouw!”

En in de kroeg dansten bloedgeile vrouwen
Maar wij voerden liever een boeiend gesprek
Over haar jeugd, over mode en hobby’s
Ze gaven ons tips voor het schrobben van ’t dek
We lachten wat af, het was reuzegezellig
Van ‘zakdoekje leggen’ zo zongen wij luid
En pas als wij voor zo’n vrouw meer gingen voelen
Dan pas schonken wij haar ons stevig vers fruit