Je wordt geboren en onmiddellijk geslagen
wat voor je bestwil heet, maar wel tegen je wil,
dus komt als eerste om je over te beklagen
een witte jas in beeld: een dokter met een bril...

En dan kun jij er tegenaan:
je eerste huilbui net gehad,
je eerste dorst, je eerste duim
en voor de eerste keer in ‘t bad.
de dagen gaan in ganzenmars
naar weken, maanden enzovoort,
je eerste lachje, pappa’s trots,
het “mamma” van je eerste woord.
je eerste stapjes en de hele kamer klappen,
je eerste fietsje en nu moet je ook gaan trappen,
je blijft maar bezig met ontdekken en met leren
en daardoor komen er steeds nieuwe eerste keren.
je eerste schooldag, alles vreemd,
maar van die tranen wist je al,
je eerste les, je eerste toets,
je eerste wals, je eerste bal,
je eerste zoen, je eerste lief,
tot je, misschien, de ware vindt,
je eerste trouwdag of zoiets,
je eerste huis, je eerste kind...

Maar gaandeweg valt er steeds minder te beginnen,
dus is er ook voor jou verandering op til:
de laatste keren gaan het van de eerste winnen,
dikwijls op voorschrift van een dokter met een bril.

Je allerlaatste sigaret
gaat ongenadig op in rook,
je doet je surfplank van de hand,
je tangoschoenen trouwens ook.
je geeft het kinderzitje weg,
je rokken worden minder kort.
en al na gipsvlucht nummer vier
stop je spontaan met wintersport.
vrienden gaan dood,
hoewel je tot het laatst blijft hopen,
je hebt geen zin om nog een nieuwe tent te kopen,
je durft je niet meer in de sauna te vertonen,
je jongste kind wil ook al op zichzelf gaan wonen.

Je laatste werkdag met allicht
een laatste woordje van je baas,
je maakt een laatste grote reis
en daarna “jammer maar helaas”.
je gaat de kamers nog eens door
voor jij je laatste huis verlaat.
de laatste nacht van je bestaan,
je allerlaatste uur dat slaat...

Rondom je sterfbed die paar liefsten van je leven,
zacht pratend maar ze vallen telkens even stil,
als iemand zich, om iets tegen de pijn te geven,
over je heen buigt... vaak een dokter met een bril.

Totdat je tijd gekomen is,
dan hoeft het allemaal niet meer,
je laatste adem en ziedaar...
toch nog iets voor de eerste keer.



(c) Jan Boerstoel / Marnix Busstra