Ze hadden een kamertje plus een balkon,
een raam op het zuiden, dus 's middags de zon.
Ze waren plusminus tien maanden getrouwd,
ze hadden een kindje van vijf maanden oud.

De keuken was ingericht op het portaal,
compleet met een bak en een aanrecht van staal.
De ruimte was duidelijk meer dan te krap,
de kapstok hing ergens halfweg op de trap.

Maar wel was het bankstel van deftig allooi
en het kleed op de vloer onuitsprekelijk mooi.
De radio telde qua omvang voor twee.
En kijk eens, daar stond hij, de kleuren-tv.

De eethoek stond ook boven elke kritiek
en zelden of nooit deed een haard het zo chic.
Een kast vol met boeken verried de cultuur
naast de reproducties aan iedere muur.

Ze hadden een auto, jazeker, wat heet,
waarmee men in het weekend, als het even kon, reed.
En kwamen ze 's avonds terug in hun huis,
dan bleek dat het nergens zo vol was als thuis.

Ze hadden een kamertje plus een balkon,
een wereld van herrie, van haast en beton.
En amper een jaar en twee maanden getrouwd
was hij overspannen en zij was knock-out.

Het kind werd naar opa en oma gebracht.
Die hebben nou nooit meer een rustige nacht,
want blijf maar in bed als zo'n poppetje schreit.
Zo is nou de welvaart, zo is nou de tijd.