Wie in Nederland wil zingen
over moeilijkere dingen
dan 'ik hou van jou'
kan zich beter niet vermoeien
en zijn nachtrust niet verknoeien.
Hij komt toch niet uit de kou.
Want de mensen willen toch alleen maar horen
over die of gene hele ouwe toren
met natuurlijk ook een heel oud klokkenspel.
Ach, ik weet zo onderhand mijn weetje wel.

'In die ouwe lindebast,
waartegen zo menig hondje plast,
hebben wij lang gelejen
onze namen in het hout gesnejen,
hebben wij lang gelejen
onze namen in het hout gekrast.'

Wie in Nederland wil zingen
over moeilijkere dingen
dan 'mijn hart doet pijn'
zal het telkens weer ervaren
dat zijn scheppingen als het ware
bijna onverkoopbaar zijn.
Want de mensen willen altijd maar weer deinen
op de maat van de stompzinnigste refreinen
over een of ander dorpje in het dal-dere-dal-dal-dal
of een merrie die op weg is naar de stal...

'Mijn hart is zo bang
en ik wacht al zo lang.
Zeg niet nee,
maar ga mee
naar de huwelijkszee.'

Wie in Nederland wil zingen
over moeilijkere dingen
dan 'mijn liefdeslied'
kan zich keren en zich wenden
in geluk of in ellende,
maar hij redt het daarmee niet.
Want de mensen willen altijd weer verzinken
in verhaaltjes over sterretjes die blinken
of een lentefee met rozen op haar hoed.
O, ik weet zo onderhand wel hoe het moet.

'Mijn ziel zat vol donkere gedachten.
Toen kwam jij met je zonnige lach.
Het stadhuis staat al uren te wachten
en over een jaar krijgen we kindertoeslag.'