Er zijn veel dansen in veel soorten en veel maten,
allemaal boeiend en gezellig, een voor een.
Daar wou ik eens uitgebreid met jullie over praten
om nou eens helemaal te zeggen wat ik meen:
van alle mij bekende dansen is er geen
zo mooi als

de citroenentango of de meloenentango,
de zwarte-kousen- of de witte-schoenentango,
de tango vóór het eten,
de tango na het eten.
Of de tango van Addis Abeba,
die schone stad waar het leven licht is als een feest.
Daar schijnt de zon ieder uur
en het is er nooit nat of guur,
al ben ik er zelf helaas nooit geweest.

Ik moet mijn tijd natuurlijk altijd goed besteden,
ik moet dag-uit-dag-in hard werken volgens plan.
Aangaande dat ben ik beslist niet ontevreden,
maar pas gelukkig als ik tango's draaien kan.
Je kunt er geen bedenken of ik weet ervan,
bijvoorbeeld

de sensatietango, de demonstratietango
en ieder weekend weer de recreatietango,
eentje voor vóór de middag,
eentje voor na de middag.
En de tango van Addis Abeba,
waar ik van droom, waar ik bij voorkeur over praat,
waar Abessijns wordt geleerd,
waar nog een keizer regeert,
maar waar helaas geen bus henen gaat.

Ik heb een hele hoge boekenkast vol platen,
allemaal tango's met orkest erbij en koor.
Ik raak meteen in alle vreugdevolle staten
als ik de allereerste tonen klinken hoor.
Je bent voor beat bij mij aan een verkeerd kantoor.
Geef mij maar

de matrozentango of de frambozentango,
de pruimedanten- of de abrikozentango,
te spelen vóór het werken,
tijdens of na het werken.
En de tango van Addis Abeba,
die zoete plek waar het leven bruist als op een bal;
ken ik geen woord van de taal,
dat laat me koud allemaal,
omdat ik er toch wel nooit komen zal.