Rose, er bloeiden bloemen in het tuintje van mijn hart,
die gingen telkens als jij keek vanzelf aan het blozen.
Rose, ik heb, al was mijn toestand weldra zeer benard,
eerlijk gevochten met de moed van tien matrozen.
Maar Rose, omdat het sterker was dan ik, mijn lieve Rose,
raakte ik spoedig in de strik der hopelozen
en stond het spijkervast voor mij:
zwemmen of verdrinken of allebei.

Rose, ik heb gesmeekt, ik heb gebedeld als een hond
te mogen drinken aan de bron van mijn verlangen.
Rose, ik hoopte zo dat er voor mij een kans bestond
mijn arme leven aan het jouwe op te hangen.
Maar Rose, jij liet me staan met al mijn vlammen en mijn rozen
en jij verachtte mij als kwam ik van de Boze.
Ik heb me uitgesloofd voor jou,
maar jij liet me staan in de winterkou.

Rose, tot alle bloemen in het tuintje om me heen
gewoon van narigheid en droogte zijn gestorven,
Rose, in al je lieflijkheid heb jij ten minste één
heel mooi coupletje van mijn levenslied bedorven.
Maar Rose, ik ook niet gek, ik heb me een ander lief gekozen
en in mijn tuintje staat het nu weer vol met rozen.
Maar toch beken ik het onverbloemd:
één van die rozen is naar jou genoemd.