Hij woonde in een stille straat
U weet hoe dat in liedjes gaat
Zij woonde aan de overkant
Aan haar had hij zijn hart verpand

En ’s avonds voor hij slapen ging
Dan nam hij voor zijn lieveling
Zijn electrische gitaar en zong
Terwijl de maan te schijnen hong

Hij zong van do re mi fa sol
Afwisselend in dur en mol
Van rozengeur en maneschijn
Van levenslang gelukkig zijn

Maar ach, ondanks het schoonste lied
Zijn liefste reageerde niet
Dus kroop hij tegen twee uur moe
Vol ludevude naar boven toe

Na ongeveer een maand of vier
Toen greep hij potlood en papier
En schreef hij naar zijn hartedief
Een twintig meterslange brief

Hij zette daar in het kort uiteen
“Mijn lieve schat, ’k min jou alleen
’k Verdien per uur zowat een riks
’k Wil met je trouwen, anders niks”

Die avond vond hij in zijn bus
Een briefje van zijn liefje, dus
Ontsloot hij snel de envelop
Van schrik stond toen zijn adem stop

Hij las: “Wat haalt u zich in het hoofd
Meneer, ik ben reeds lang verloofd
Ik ga trouwen over twintig jaar
Want eerder is ons huis niet klaar”