Met wat ik hierna zal gaan vertellen,
wil ik u echt waar niet komen kwellen,
maar ik beleef zelden sterkje staaltjes
die mij de stof geven voor verhaaltjes.
Doch nu ik zingen mag naar alle kanten,
nu schiet me plotseling wat door mijn brein
dat u niet missen mag, nog voor geen tientje:
een kopje koffie voor Regientje
en een kopje koffie voor mijn.

Toen ik Regientje voor het eerst ontmoette,
toen droeg ze gymschoenen aan haar voeten,
terwijl haar handen in wanten staken,
maar dat doet hier feitelijk niet veel ter zake.
Ik gaf een rukkie aan haar lange haren,
toen zei ze: 'Au joh, je doet me pijn!'
Vanaf dat ogenblik was ik haar vriendje.
Een kopje koffie voor Regientje
en een kopje koffie voor mijn.

We stonden net bij een knus cafeetje,
toen kreeg ik plotseling een leuk ideetje.
En als een man echt tot een besluit komt,
is er geen brandweer die het er meer uitpompt,
dus zei ik: 'Zullen we daar samen in gaan?
Want het is daarbinnen fantastisch fijn.
Daar loopt een kelner rond en die bedient je.'
Een kopje koffie voor Regientje
en een kopje koffie voor mijn.

We kropen dicht bij de radiator,
die haast zo warm was als de equator
en we voelden ons net als klanten,
die dagelijks lunchen in restauranten.
Na tien minuten kwam meneer de kelner
en die zei: 'Moeten jullie hier wel zijn?'
Waarop ik ten antwoord gaf als een machientje:
'Een kopje koffie voor Regientje
en een kopje koffie voor mijn.'

Hoe of het einde is van deze story
dat ben ik vergeten, dus driewerf sorry.
Want dit gebeurde, dat is, ach heden,
al minstend vijfendertig jaar geleden.
En het lieve meisje waar ik van vertelde,
was net als ik toen nog erg klein.
Nou heeft ze al jarenlang een ander vriendje
die zorgt voor koffie voor Regientje
en die zorgt voor koffie voor zijn.