Als jochie van een jaar of zes
ontving ik al pianoles
van een bekwame lerares
die mij vanalles leerde:
dat een piano toetsen had,
veel witte maar ook zwarte, wat
en hoe het met de noten zat,
veel meer dan ik begeerde.

Ik leerde zonder te veel pijn
wat kruisen en wat mollen zijn.
Ik vond piano-leren fijn,
hoewel, laat ik niet jokken!
Als anderen speelden op de straat
had ik het dikwijls danig kwaad
en zat met doffe regelmaat
met toonladders te knokken.

Ik speelde echt niet altijd trouw,
behalve als ik hebben wou
dat moeder constateren zou
dat ik echt braaf geleerd had.
Maar als ik dan op les verscheen,
was plots al mijn routine heen
en vroeg de juffrouw heel gemeen
hoe vaak ik gestudeerd had.

En zo versloeg ik deel na deel
van Czerny opus-weet-ik-veel
en ging het rap, zei vader heel
tevree: 'Ziezo, dat was 'm!'
Een nare dikwijls zware tocht,
waarbij ik menig uur doorvocht,
totdat ik eindlijk spelen mocht
uit Gradus ad parnassum.

De jaren zijn voorbij gegaan.
Zie ik nu een paino staan,
vang ik terstond met spelen aan,
ik kan het nauwlijks laten.
De studie is soms saai en naar,
dat is een feit, maar ook is waar:
wie vol blijft houden, reken maar,
die komt tot resultaten.