Het spijt me voor Jantje Beton,
maar het leven stelt velerlei eisen
van nergens op krassen en slaan,
van niet op de keurige stoelen gaan staan
en niet lopen schreeuwen en krijsen
en denk alsjeblieft om de rust van de buren
en zorg alsjeblieft dat het hondje niet keft,
want haast ieder flatje met keiharde muren
is lek als een zeef wat geluiden betreft.

Het spijt me voor Jantje Beton,
maar het grasveld is niet om te spelen,
dat is er alleen voor de show.
Jazeker, de mensen die willen dat zo
en wat Jantje wil, kan ze niet schelen.
Dat laatste is mogelijk iets overtrokken,
hij kan toch naar een van de speelplaatsen gaan?
Daar staat het vol ijzeren rekken en bokken,
de rots van de apen ontbreekt er maar aan.

Het spijt me voor Jantje Beton,
maar het spelen op straat is ter ziele.
De straat is er voor het verkeer.
Nog even, dan zijn er geen voetgangers meer,
alleen nog maar horden op wielen.
De welvaart is Heer, de reclame is Koning.
We hebben het samen al heel ver gebracht.
Ons huis is niet langer een veilige woning,
hooguit nog parkeerplaats voor avond en nacht.

Het spijt me voor Jantje Beton,
maar hij moet het vast leren voor later.
En zet hij een paar stapjes mis,
dan zeggen we dat hiij een rotjochie is
en moet hij naar de psychiater.
Toch is hem het spel niet voor altijd ontnomen,
zo bar en zo boos is het echt niet gesteld.
Is Jan groot genoeg om bij het leger te komen,
dan mag hij weer spelen, met wapengeweld.