Heb medelijden met de schare,
die leven in dit welvaartsland:
apostelen en martelaren,
zelfstandigen en ambtenaren,
soldaten en fabrieksarbeiders,
verkoopstertjes en vakbondsleiders.
Heb medelij aan alle kant,
ook met de jongens van de krant,
ook met de meisjes van de straat.
Kortom: met heel de welvaartstaat.

Heb medelijden met de bakkers
om het even hoe hun brood ook zij.
Heb medelijden met de stakkers,
de bluffers en de krentenkakkers,
de sterken en de krachtelozen,
de zoekers en gedachtelozen
en met het schroot der maatschappij,
soms ook een tikkeltje met mij,
met ieder hart dat lijdt en bloedt,
omdat het zo weinig hart ontmoet.

Heb medelijden met de brave
en stoute mensen evenzeer,
met al de televisieslaven,
met allen die de moed opgaven,
de worstelaars met zielsproblemen
en hen die het zo nauw niet nemen,
met elke dame, elke heer,
met alle mensen zondermeer,
opdat de hoop niet sterven zal
aan vetzucht of aan welvaartsgal.