Er was een man met een gitaar,
die zwervend door het leven ging,
die nu eens hier en dan weer daar
veel mooier zong dan ik ooit zing
voor slimme Piet en domme Jan,
voor iedereen en alleman.

Hij was en werd maar niet beroemd,
al deed hij nog zo goed zijn best.
Zijn naam werd bijna nooit genoemd,
in zuid noch noord, in oost noch west.
Al zong hij nog zo'n fraaie wijs
voor houten Klaas of lijpe Thijs.

Op zekere keer belde hij aan,
ja, bij het koninklijk paleis,
maar de bediende liet hem staan,
want hij voldeed niet aan de eis
van hoe een mens moet zijn gekleed
die bij de koning binnentreedt.

Toen ging hij naar de kardinaal,
maar die was niet aan zang gewend.
En de brigade-generaal
en de minister-president
die trokken smalend met hun neus,
die waren veel te serieus.

Alleen de kinderen van zes jaar
en die van zeven ook nog wel
vonden de man met de gitaar
een hele Piet in zang en spel.
En als hij zong, dan waren zij
er telkens als de kippen bij.

Maar vroeg of laat, je zult het zien,
het duurt misschien nog maar een jaar
of twee, of drie, of vijf, of tien,
dan zal de man met de gitaar
opeens beroemd zijn wijd en zijd.
Dan zijn de kinderen hem kwijt.