Als de wieken van de molen je wel zo hebben geraakt
dat je weerstand wordt gebroken en je geestkracht is gekraakt,
als je nauwelijks nog besef hebt wat je doet of wie je bent,
komt opeens de ziekenwagen en opeens heet je patiënt.

Je probeert je te verweren, vechtend als ik-weet-niet-wat,
maar de broeder kent de knepen en hij spuit je even plat.
Het is niet om je te plagen, maar je bent wat uit het spoor
en ze hebben met zijn allen echt het beste met je voor.

In het ziekenhuis gekomen, maakt het niet zoveel meer uit.
Je bent voer voor psychiater en voor psychotherapeut.
Wie zal zeggen wie er gek is, al die anderen of jij?
Want we leven onmiskenbaar in een dolle maatschappij.

Alle keren slik je keurig het verstrekte medicijn
en je houdt je naar behoren aan de regels die er zijn,
tot de dokter komt vertellen: de rapporten geven aan
dat de toestand weer stabiel is, de patiënt kan dus weer gaan.

Hebben monden recht op voedsel? Hebben ogen recht op licht?
Hebben longen recht op adem? Wat is recht en wat is plicht?
En de vraag blijft me benauwen: is het waar of ben ik mis,
kun je mensen echt genezen als het niet uit liefde is?