De superlegaliteit, die altijd voltallig present is,
die nooit eens verrukkelijk inconsequent is
en altijd maar weer in de meerderheid.
De superlegalen, met vaandels en doeken,
met zielen van plastic, die bidden nog vloeken,
die enkel nog maar de middenweg zoeken,
want onder hun platte, verknobbelde voeten
past enkel de brede en veilige route.
Het zal wel zo horen, het zal wel zo moeten.

De superlegaliteit, die denkt dat een leger kan helpen,
maar het bloed van de wereld zal niet zijn te stelpen,
ook niet als men zonder de H-bom strijdt.
De superlegalen, met leuzen en frasen,
met stemmen als leeuwen en harten als hazen,
die nooit zich vergeten, die nooit zich verbazen,
ze hebben het leven al aardig bezworen
en steeds gaat er meer van de vrijheid verloren.
Het zal wel zo moeten, het zal wel zo horen.

De superlegaliteit, gebouwd op gevestigde kreten -
en zelfs in het dagelijks brood dat we eten
zit het deeg van de anti-persoonlijkheid.
De superlegalen, die nooit iets riskeren,
die het zoete en het zure zorgvuldig mêleren
om alles en allen te egaliseren,
ze willen alleen maar kaarsrechte stromen,
verkoopbare bloemen, winstgevende bomen.
Tot ons alle liefde en hoop zijn ontnomen.