De speurhond had vanaf zijn vroegst bestaan
voor de politie speurderswerk gedaan,
daarbij geholpen door zijn groot talent
en zijn geweldig hoge plichtsquotiënt.

Wanneer een dief, hetzij al dan niet geschoold,
de maatschappij een stoofje heeft gekoold,
neemt men met veel tamtam en veel alarm,
zoals het hoort, de pliesie in de arm.

Zo ook die keer toen uit een winkelkas
plots ieder spoor van geld verdwenen was.
De winkelier, hoewel een man van stand,
was diep geschokt en schreeuwde moord en brand.

Er kwam terstond een knots van een agent,
zo eentje die u van het toneel wel kent.
Die maakte kwiek en uiterst radicaal
van het gebeurde een proces-verbaal.

Hij vroeg hoeveel en wat er werd ontvreemd
en wie voor het laatst de ramen had gezeemd
en wie voor het laatst de deur had dichtgedaan
en wie de diefstal mogelijk had begaan.

De winkelier vertelde kort en goed,
zoals een vlotte winkelier dat doet,
dat hij niets wist van hetgeen er was geschied
sinds hij de vorige dag zijn zaak verliet.

Er kwam daarna een speurder met zijn hond,
die zochten het huis en heel de omtrek rond.
Edoch, de dief, bepaald een crème de la crime,
had ieder spoor gesmoord tot in de kiem.

Men heeft nog wekenlang vergeefs gezocht.
Toen heeft men prompt de arme hond verkocht.
Die hond denkt nu, al zegt hij het niet luid:
'Ondank is 's werelds loon', en daarmee uit.