Toen tante Koos was overleden,
kwam de familie bij elkaar
en werd er honderduit gebeden
voor die arme ziel van haar.
De liefde Gods had haar gevonden,
nochtans en desalniettemin,
met al haar dagelijkse zonden
kon ze niet de hemel in.
De hangklok tikte aan de muur:
bid voor de zieltjes in het vagevuur!

Om al haar fouten uit te wissen,
besprak men snel en punctueel
wel vierentwintig heilige missen,
werkelijk niet één te veel.
Geen woord van kwaad omtrent de doden,
waaraan ik mij te houden wens,
maar tante Koos had meer van node
dan de doorsnee christenmens.
Toch zou het helpen, heel secuur:
bid voor de zieltjes in het vagevuur!

En ieder jaar op Allerzielen
bad jong en oud zich wezenloos
voor die ons in de Heer ontvielen
en dus ook voor tante Koos.
En toen na vele jaren branden
haar straf in rook was opgegaan
de grote schok! met dien verstande:
het vagevuur had afgedaan.
Waarschijnlijk werd het gas te duur:
leve de zieltjes zonder vagevuur!

Maar in het kerkelijke Babel,
dat galmt van multi-taligheid,
staat zelfs de hemel discutabel,
inclusief de zaligheid.
Hoe zal de vrome zich beveiligen,
hem resten immers vlees noch vis
als de gemeenschap van de heiligen
niet meer aan de orde is?
Ach, ach, wat zijn de druiven zuur:
straks kruipen krakers in het vagevuur!