De stormwind beukte het vensterglas
en sloeg de zee met duivelskracht.
Geen mens die nu nog buiten was.
Ja toch, drie mannen in de nacht.

Drie mannen gingen naar het strand
in regenvlagen, koud en guur,
en zij ontstaken daar een brand.
Drie mannen in het nachtelijk uur.

Daar voer een schip, zo reddeloos,
en Dulle Jan had hondenwacht.
En ach, wat wist die lichtmatroos
van de drie mannen in de nacht?

‘De vuurtoren, we zijn gered!’
riep Jan, bedrogen door het vuur.
Een valstrik was het, opgezet 
door mannen in het nachtelijk uur.

Stuk slaat het schip, hoe kraakt het hout!
De hemel is één jammerklacht!
‘De buit, de buit, het rode goud!’
roepen drie mannen in de nacht.

De doodgestorven kapitein
spreekt: ‘Jutters, dit bekoopt gij duur!
Voor eeuwig zult gij spoken zijn,
gij mannen in het nachtelijk uur!’

Nu spoken ze al eeuwenlang
in ouderwetse klederdracht.
Maar stil, wat hoor ik? Ik ben bang…
Hoor ik drie mannen in de nacht?