Als ik een kind van een jaar of tien
mijn foto van opa en oma laat zien,
dan zegt zo’n kind een beetje bedeesd:
‘Wat zijn dat een deftige mensen geweest.’
Maar ze waren niet deftig, geen graaf of gravin,
ze moesten gewoon de textielfabriek in.

Lang voordat de zon was opgegaan,
moesten zij in de textielfabriek staan
tot lang nadat hij weer onderging.
Voor hen was de zon een zondagsding.
Hoe komen ze dan zo deftig en fier
op die foto van glanzend papier?

Over vijftig jaar als een kind van tien
onze foto’s een keertje mag zien,
dan vraagt zo’n kind: ‘Waren die misschien
straatarm, zo slordig en bovendien
zo mager van de nouvelle cuisine?’