Hij stond voor de spiegel naar zichzelf te staren
Zoekend naar een rimpel en wat grijze haren
Een knipoog naar zichzelf
Ah, lachte z’n tanden bloot 
Zo glad en gemaakt, hij voelde zich groot
Een echte Don Juan, zijn bloesje half open
Maar kon van de armoe nog geen oude fiets kopen
Verhalen zat, zijn zakken waren leeg
Dan dacht hij maar aan een ding, terwijl hij daarover zweeg 

Oh was ik maar rijk en niet zo knap 
Kon ik nog maar ruilen (maar ruilen)
Want ik heb geen enkele cent op zak 
Dat is om te huilen (dat is om te huilen)
Ik kan met m’n charmes m’n huur niet betalen
En met al mijn schoonheid geen droog brood meer halen
Oh was ik maar rijk en niet zo knap
Dat zou zoveel beter zijn

Hij noemt het niet arrogant maar gewoon zelfverzekerd 
Hij heeft in elke kroeg nog nooit een biertje afgerekend 
Blijft poffen elke dag, drinkend op de bonnefooi 
Daar kom ik wel mee weg, dacht hij 
Ze vinden me toch mooi 
Maar dat werden mensen zat, niemand wilde hem wat lenen 
Zijn gordijnen bleven dicht, leek op een dag verdwenen
Niemand hoorde wat van hem, hij keerde nooit meer terug
Soms klinkt een dronken stem in de nacht onder een brug

Oh was ik maar rijk en niet zo knap 
Kon ik nog maar ruilen (maar ruilen)
Want ik heb geen enkele cent op zak 
Dat is om te huilen (dat is om te huilen)
Ik kan met m’n charmes m’n huur niet betalen
En met al mijn schoonheid geen droog brood meer halen
Oh was ik maar rijk en niet zo knap
Dat zou zoveel beter zijn

Lalala…

Ik kan met m’n charmes m’n huur niet betalen
En met al mijn schoonheid geen droog brood meer halen
Oh was ik maar rijk en niet zo knap
Dat zou zoveel beter zijn
Oh was ik maar rijk en niet zo knap
Dat zou zoveel beter zijn