De dochter van de hereboer zat heel stil voor het raam.
Ze staarde in de donk're nacht, in ieder oog een traan.
Haar vader wilde dat haar man een rijke graaf zou zijn.
Daarom kon zij niet slapen gaan en deed haar hart zo’n pijn.
 
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.
 
Des 's morgens zei de hereboer: "M’n kind wat scheelt eraan ?
Je bent vandaag zo bleek en stil. Wat heb ik jou misdaan ?"
Toen vloog ze om haar vaders hals en snikte vol verdriet:
"Ik hou zo van die werkmanszoon, een ander wil ik niet."
 
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.
 
Toen sprak de rijke hereboer: "M’n lieve kind houd moed.
Hij zal niet langer knecht meer zijn. Ik geef hem geld en goed.
Hij deed al jarenlang zijn plicht en diende mij steeds trouw.
Daarom geef ik hem nu heel graag mijn dochterje tot vrouw."
 
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.
Zij hield alleen maar van die werkmanszoon.
Haar vader gaf aan hem zijn brood en loon.