Bij mijn buren is een baby'tje geboren.
Het is een meisje, het is een wolk, het is een feest.
Als het stil is in mijn huis kan ik haar horen
en ik ben er al een keer of wat geweest.
Maar na iedere visite denk ik even,
als ik thuis mijn eigen trappen weer bestijg:
'God, ik wil dat kind graag volgen in haar leven
en ik hoop maar dat ik daar de tijd voor krijg.'

Het is niet erg om oud te worden,
je doet er niks aan bovendien.
En ik denk ternauwernood aan
hulpbehoevend zijn en doodgaan
en dat komt: ik wil nog zoveel dingen zien.

Ik wil leven op nieuwsgierigheid,
op weten wat het wordt.
Ik wil zoveel zien en lezen,
ik kom zoveel tijd tekort.
Met mijn krant en de TV
jaag ik de dood wel op de vlucht.
Ik wil leven op nieuwsgierigheid
en niet alleen op lucht.

Ik wil zien wat er gebeurt met onze natie.
Zal het worden wat ik hoop of wat ik vrees?
Blijft het onbegrip of komt er integratie?
Wordt ons land Mohammedaans of Europees?
Wat gebeurt er met het weer en de seizoenen?
Met de vrede, met de handel, met de kerk?
Ik wil zien wat er gebeurt met de pensioenen.
Nee, niet voor mezelf - ik blijf wel aan het werk!

Het is niet zo erg om oud te worden,
het is ongemakkelijk misschien,
maar de boom die ik vandaag nog
heb geplant, zou ik zo graag nog
als een kanjer, als een woudreus willen zien.

Ik wil leven op nieuwsgierigheid,
op weten wat het wordt.
Ik wil weten waar het heengaat
in de kunst en in de sport.
Ik wil met mijn laatste adem
zeggen dat ik alles snap.
Ik wil leven op nieuwsgierigheid
en niet alleen op pap.

Ik wil leven op nieuwsgierigheid,
tevreden of verbaasd.
En daar wil ik over praten
met dat meisje van hiernaast.
Weten wat er goed gegaan is,
weten wat er nog aan schort.
Ik wil leven op nieuwsgierigheid,
op weten wat het wordt.

Ik wil leven op nieuwsgierigheid...