In een laatje van de keuken
ligt een dikke sleutelbos.
Met geen duizend toverspreuken
kom ik van die sleutels los.

Sleutels van voorbije jaren,
die ik nooit heb weggegooid,
die ik hoopvol blijf bewaren
voor… Enfin, je weet maar nooit.

Oude sleutels, weggesloten
in een hoekje van de kast.
Platte, ronde, kleine, grote
en geen enkele die past.

De sleutels van de huizen van de mannen,
die me eeuwig in hun armen wilden zien,
maar ik ben uit al die woningen verbannen
en die kerels zijn al lang verhuisd, misschien.

De sleutels van de dure zware ketting,
die ik kocht voor weer een nieuwe dure fiets.
Van een fiets die, niettemin tot mijn ontzetting,
per betonschaar is verdwenen in het niets.

De sleutels van de woning van de buren
waar ik ´s zomers de begonia´s begoot,
maar een plant is onbestendig van nature
en die buren zelf zijn ook al jaren dood.

De sleutels van het huis met kale trappen
waar ik kamers huurde bij mevrouw Vermeij,
waar ik niet en nooit opnieuw zou binnenstappen,
al kreeg ik er honderdduizend euro bij.

De sleutels van een dichtgegooid verleden,
de sleutels van het leven en het lot,
van de jaren die ik nooit meer zou betreden:
fini, voorbij, genadeloos op slot.