Amsterdam huilt, maar dat kun je niet horen,
want ze staan net in de trambaan te boren
en ergens worden weer palen geheid,
dus is weer iemand tot amok bereid.
Amsterdam kraakt in haar stokoude voegen,
omdat er volop gewerkt wordt in ploegen,
want alles moet weer eens flink op de schop...
Toch blijft de vraag: 'Wat schiet jij daar mee op?'

Overal sleuven en kuilen en gaten,
buizen en balken en planken en platen.
'Weg met de bouwput!'
denk jij dan allicht.
'Weg met de bouwput,
het is geen gezicht!'

Amsterdam zucht, zoals past voor een dame,
die zich wat sip voor zichzelf zit te schamen,
omdat haar uiterlijk niet meer behaagt,
terwijl er ook nog van binnen iets knaagt.
Amsterdam hoopt, dat je van haar blijft houên,
maar laat zich tóch zo ingrijpend verbouwen,
dat je haar af en toe amper herkent...
Dus denk je: 'Komt dat nog goed op het end?'

Manshoge schuttingen, grimmige hekken,
zwikkende enkels en brekende nekken.
'Weg met de bouwput!'
zegt dan je verstand.
'Weg met de bouwput!'
ligt zo voor de hand.

Totdat je tóch maar je hart weer laat spreken
en denkt: 'Het wordt vast heel mooi op termijn',
omdat zij bij jou een potje kan breken
en nog veel meer, als dat nodig mocht zijn.

Wie in de bouwput durft blijven geloven,
komt met de jaren de afbraak te boven.
'Leve de bouwput!'
nog luider dan luid.
'Leve de bouwput,
wij komen er uit!'

Wie in de bouwput durft blijven geloven,
komt met de jaren de afbraak te boven.
'Leve de bouwput!'
nog luider dan luid.
'Leve de bouwput,
wij komen er uit!'