Ik kom eraan,
dus ga opzij.
Loop naar de maan,
het gaat om mij!
Ik weet het best
hoe alles hoort,
dus krijg de pest
en stik de moord
en lazer op,
loop naar de pomp,
ik ruk je kop
nog van je romp,
ik wil het zó,
doe wat ik zeg,
leg me geen stro-
breed in de weg,
want denk maar niet
dat ik dat pik!
Zo gaat het lied
van ik, ik, ik.
Zo gaat de mens
door het bestaan,
hij loopt te schelden en te slaan.

Zo zit de wereld in elkaar,
maar waar,
waar is die balsem voor het oor?
Die zin, die ik zo weinig hoor,
die woorden waar ik zo van hou:
ik doe het voor jou.

Ik doe het voor jou,
ik doe het voor jou,
dat zijn totaal vergeten woorden in de hedendaagse kou.
Ik doe het voor jou,
voor jou, voor jou, voor jou.
Ik doe het voor jou, voor jou, voor jou.

Ik doe het voor jou,
ik doe het voor jou,
ik hoef er niets voor terug, welnee, vergeet het liever gauw.
Ik doe het voor jou,
voor jou, voor jou, voor jou.
Ik doe het voor jou, voor jou, voor jou.

Is er een kans dat we misschien
een keer het einde zullen zien
van de onwilligheid,
de onverschilligheid,
het onuitstaanbare gebaar,
de asocialigheid
en de inhaligheid,
het ik, ik ikke-repertoire?

O waar...
waar is die uitgestoken hand?
Waar is het rode hart, dat brandt
van onvoorwaardelijke trouw?
ik doe het voor jou, voor jou.

Ik doe het voor jou,
ik doe het voor jou,
ik cijfer alles weg, vooral mezelf, maar ik onthou:
ik doe het voor jou,
voor jou, voor jou, voor jou.
Ik doe het voor jou, voor jou, voor jou.

Die ene kleine zin,
een splinternieuw begin,
een blijk van goede wil,
een wereld van verschil,
het eind van sterf en stik,
het eind van ik ik ik,
het eind van het kabaal,
de simpele moraal
is: zeg het, zeg het, zeg het maar gauw...
Ik doe het voor jou.