Ik hou zo van een oude Amsterdamse kroeg
    Die diepe bedstee in het veilig vaderhuis
    Hier is het 's winters warm en 's zomers pluis
    Hier krijg je vaak te veel en nooit genoeg

Ik hou zo van de plompe Nederlandse mannen
Die, ernstig drinkend diepe onzin zeggen
En met een vage glimlach weten uit te leggen
Waarom zij door het leven zijn verbannen

Ik hou zo van de zware moedeloze kastelein
Die met de blik van een verschopte herdershond
Het kleine glas tilt naar zijn grote mond
Hij is mijn trouwe vriend, dat moet hij zijn

    Ik hou zo van een oude Amsterdamse kroeg
    Die diepe bedstee in het veilig vaderhuis
    Hier is het 's winters warm en 's zomers pluis
    Hier krijg je vaak te veel en nooit genoeg

Ik hou zo van de afgetrapte honden
Die roerloos wachten naast des meesters voet
Tot hij uit armoe weer de straat op moet
Met balsem op zijn alledaagse wonden

Ik hou zo van het fonkelende drinken
En het "nou ja", dat in je hart ontluikt
Klein wordt de wereld, als je wat gebruikt
Omdat de verten in het niets verzinken

Ik hou zo van een Amsterdamse kroeg
En van het zwijgend met gedachten spelen
Alleen het sluitinguur, voor mij en velen
Komt steeds te laat en altijd weer te vroeg

Ik hou zo van een oude Amsterdamse kroeg

Tekst en muziek: Simon Carmiggelt/Martin van Dijk