In 't koffiehuis van Luciano
Daar staat een vergrijsde piano,
En stamgasten die zich vervelen
Die mogen dat wrakhout bespelen.
Voor 'n ijsje of thee met een koekje,
Speelt menigeen graag een verzoekje
Na het laatste accoord roept men luid,
Al komt uit het ding heidens geluid
Na het laatste accoord roept men luid:
 
Dat oude versleten klavier
Is altijd een bron van plezier 
De toetsen kapot en geen snaar meer vast
Toch is het een bron van plezier
Dat oude versleten klavier.
 
Zo tussen een sprits en een ijsje
Speelt men op de beurt een leuk wijsje,
Bij koffie en melk-chocolade
Zit men naar de titels te raden.
Maar soms slaat de schrik in je haren
Dan springen er weer een paar snaren 
Doch iedereen roept: vooruit met de pret 
Op een paar snaren wordt niet gelet.
 
Dat oude versleten klavier
Is altijd een bron van plezier 
De toetsen kapot en geen snaar meer vast
Toch is het een bron van plezier
Dat oude versleten klavier.
 
De wijsjes zijn nooit te herkennen
Daar moet je natuurlijk aan wennen,
Maar zing je een heel ander liedje
Dat geeft niet, want niemand verbied je.
En jammert de baas, Luciano
Voorzichtig wat met die piano,
Dan roept men in koor: dat zijn we altijd,
Want we willen dat ding vast niet kwijt 
 
Dat oude versleten klavier
Is altijd een bron van plezier 
De toetsen kapot en geen snaar meer vast
Toch is het een bron van plezier
Dat oude versleten klavier.