ik neem je mee de witte heuvel op
zet je kleine kindersporen in de sneeuw
hou je vast aan de slee ik breng je naar de top
waar de eiken staan te glimmen
met hun glazen bast

en de zon danst mee in het goud van je lokken
en speelt met de vlokken in een helblauwe lucht

zie je wel hoever je hier kunt kijken
tot ver voorbij de witte horizon
dat de mensen opeens maar dwergen lijken
ze dansen op een sneeuwbal in het rond


met je rode muts en een sjaal om je oren
je adem bevroren in een ijskoude dag
en de wind verdwaalt in het blond van je lokken
en speelt met de vlokken in een helblauwe lucht

ik zal naar je zwaaien op de top van de heuvel
als je met je slee naar beneden glijdt
zal ik naar je zwaaien
want ik weet dat je eens
om de bocht zult verdwijnen
maar deze film van jou raak ik nooit meer kwijt

ik neem je mee de witte heuvel op
waar de sneeuwman al op ons wacht
en hij zal je naar de lente brengen
die speciaal voor jou is uitgedacht

met je rode muts en sjaal om je oren
je adem bevroren in een ijskoude dag
maar jouw lach is warmer
dan het vuur van de kachel
dus hou ik je vast zolang het nog kan

maar ik zal naar je zwaaien
op de top van de heuvel
als je met je slee naar beneden glijdt
zal ik naar je zwaaien
want ik weet dat je eens
om de bocht zult verdwijnen
en dan ben ik jou kwijt


© De Jazzpolitie