Een plastic beker met een rand van paarse lipstick,
een vlieg die watertrappelt in een rest rosé,
een sigarettenpeuk gedoofd in mayonaise
en een losgerukte pleister in een bodem lauwe thee:
Schiphol, je staat op Schiphol.

Je kent de sfeer uit neonbars langs autowegen;
je zag die rotzooi al eens eerder in een goot;
je rook de walm in rosse buurt-automatieken,
maar nu tref je die verstikkende verschrikking in het groot:
Schiphol, dit is dus Schiphol.

Wie met een vliegtuig naar dit lustoord onderweg is,
die stort maar beter naar beneden toe misschien.
En wie van hier vertrekt, heeft weinig meer te vrezen
in het veilige besef dat hij de hel al heeft gezien:
Schiphol, you’re leaving Schiphol.

Het heet Vooruitgang: mettertijd zal het wel blijken.
De hele wereld wordt zo’n kleverige klont,
maar ja, voorlopig sta je hier en denk je nijdig:
laat ze mij die kotszak voortaan maar vast geven op de grond.
Schiphol, dynamisch Schiphol.

Een plastic beker met een rand van paarse lipstick,
een vlieg die watertrappelt in een rest rosé
(o nee, het zijn er nu al twee),
een sigarettenpeuk gedoofd in mayonaise
en een donkerbruine pleister in een bodem koude thee:
Schiphol, I’m leaving Schiphol.