Amerika, zo wordt verteld,
 is vol van zinneloos geweld.
 De mensen zijn er hard en naar
 en ongezellig voor elkaar.
 Ik doe niet mee, o nee, ik niet!
 En straks in Forty Second Street,
 als iemand grof wordt of brutaal,
 dan zeg ik joviaal:
 
neem een hopje!
 Niet zo moeilijk doen!
 Neem een hopje!
 Niet trappen met die schoen!
 Tiereliere,
 niet gaan tieren,
 want dat help bij mij geen steek.
 Neem een hopje, een hopje van The Hague.
 
Neem een hopje!
 Weg met die messen, boys!
 Neem een hopje!
 Dat is me ook wat moois!
 Even wachten
 met verkrachten,
 want dat gaat niet van de week.
 Neem een hopje, een hopje van The Hague.
 
In the city where I come from
 in the town of Amsterdam
 zijn de mensen altijd aardig
 voor elkander op de tram,
 altijd netjes en voorkomend,
 nooit een onvertogen woord
 en de laatste honderd jaren
 is er niemand meer vermoord.
 
Neem een hopje!
 Is dat een rassenrel?
 Neem een hopje!
 Ja, juist, dat dacht ik wel!
 Getverderrie,
 wat een herrie!
 Man, wat zie jij akelig bleek.
 Neem een hopje, een hopje van The Hague.
 
Neem een hopje!
 It’s nice and real Dutch!
 Neem een hopje!
 And please don’t fight so much!
 Richard Nixon
 moet het fiksen,
 maar ik help hem vast op streek
 met een hopje,
 met een hopje,
 met een hopje van The Hague!