Wie heeft er vandaag de dag nog kinderen?
De totale aanwas schijnt niet te verminderen,
maar in mijn omgeving is er niemand die ze heeft,
ken ik niemand die er überhaupt om geeft.
Neem mijn vrienden: wat beweerden laatst toch Elly en René?
´Wij wilden echt niet van die strontmachines krijgen.´
Of neem Hendrik en Edmee, ik hoorde laatst nog van Edmee:
´Zeg, Hendrik heeft zich laten helpen aan zijn eigen.´
Of neem Lodewijk en Piet,
o nee, die niet…

En al die jaren dat ik riep: ´Ik heb twee kinderen, het is zo leuk´,
dan zeiden zij: ´O ja, dat zal wel zijn,
maar die twee van jou zijn klein.´
En dat was waar, ze waren klein
en ze zijn leuk zolang ze door de zandbak kruipen.
Maar neem nou maar van ons aan,
da´s met een jaar of wat gedaan.
Ze moesten kinderen met twaalf jaar verzuipen.

Steeds moest ik mijn nageslacht verdedigen,
want wat kunnen ze je misselijk beledigen.
´Zo, de jongste is al zeven en de oudste acht?
Nou, gelukkig wonen jullie aan een gracht.´
Of ´Dat zeulen met dat grut dat zal wel gaan in het begin,
maar ik snap niet dat jij het niet eens in je rug krijgt.´
Dan zei ik: ´Stomme egoïsten, jullie zien totaal niet in
wat je daar allemaal als ouderpaar voor terug krijgt.´
´O, de kinderbijslag soms?´
Weer zo iets stoms…

Jullie snappen er echt niets van, het is heus een groot genot.
Mijn vrienden zeiden dan: ´Jij denkt zo primitief,
ze zijn nu allebei nog lief.´
En dat was waar, ze waren lief,
maar afgezien van rode hond en bof en stuipen,
gaat nou alles nog vanzelf,
want ze zijn pas tien en elf.
Ze moesten kinderen met twaalf jaar verzuipen.

Ik zei: ´Je moet wel van ze houen,
maar je moet ze ook vertrouwen,
als volwassenen beschouwen,
maar dan kun je ook op ze bouwen
en het is per slot je eigen vlees en bloed.
Opvoedkundige systemen
zeggen: je krijgt pas problemen
als je privacy gaat claimen.
Je moet geven en niet nemen.
Kom je kinderen in godsnaam tegemoet.

Kijk, je moet ze dikwijls even
ruimte gunnen om te leven
en je moet het voorbeeld geven…
Waar was ik ook weer gebleven?
Hoe dan ook, je moet bewust zijn wat je doet.
Maar dat vind ik juist het mooie:
het kan vriezen, maar ook dooien.
Als zo´n kind zich gaat ontplooien,
moet je daar niet aan gaan klooien
en dan komt het later allemaal wel goed.´

Maar nu zijn die twee van mij aan het puberen
met een ommezwaai die grenst aan het lugubere.
Heel de dag op stap en nooit meer tijd voor een gesprek,
nee, het blijft bij ´Mens, hou jij nou maar je bek´.
Zoonlief zit bij de Hell´s Angels, hij is amper veertien jaar,
zo´n kaalgeschoren in het leer geklede schooier.
En mijn dochter, dertien jaar, maar ze zit prima in elkaar,
die heeft een vrind, nou ja, een vrind, zeg maar een pooier.
Al het geld gaat bij ons thuis
nou in de kluis.

We hebben om de andere dag hier de politie aan de deur.
O, waarom worden wij daarmee geconfronteerd?
Waarom ging het zo verkeerd?
Want dat is waar, het ging verkeerd.
En hoor ik ze om drie uur ´s nachts naar binnen sluipen,
denk ik: ´Hoe ik het bekijk,
mijn vrienden hadden toch gelijk:
Ze kunnen zich zodra ze twaalf zijn zelf bedruipen.´
En het lijk me meestentijds
een soort verlossing wederzijds
als ze hun ouders op hun twaalfde jaar verzuipen.