Ga je mee gezellig aan de wandel,
aan de wandel in Amsterdam?
Nee, die stad is niet meer zo vijandel,
zo vijandelijk als vroeger, toen Van Thijn het roer in handen nam.
Samen langs de huizen, samen aan de rol.
Let nou op, daar staat een auto en kijk uit, daar ligt een drol!
Oei, daar komt een pitbull! Oei, daar ligt een fiets!
Kijk, die teksten op die muren, daar stond gisteren nog niets.

Amsterdam, ik kan wel zingen!
Amsterdam, je bent een stuk!
Amsterdam, ik kan wel springen
van geluk.

Ga je mee gezellig aan de wandel,
aan de wandel in Amsterdam?
Zie je wel, het is er niet zo bandel,
niet zo bandeloos en stuitend – ad majorem dei gloriam.
Kijk nou, muzikanten! Kijk, een acrobaat!
Kijk nou uit, daar kruipt een jongen, die patat eet van de straat!
Kijk, daar staat een dealer! Kijk, daar zit een junk!
Kijk nou daar, een Amsterdammertje, nee dáár: Danny de Munk!

Amsterdam, ik sta te zingen!
Amsterdam, je bent een shot!
Amsterdam, ik kan wel springen
van genot.

Zijn we niet gezellig aan de wandel,
aan de wandel in Amsterdam?
Waarom krijgt die stad het in de landel,
in de landelijke bladen zo voortdurend op zijn boterham?
Prachtige reclames, af en toe een boom,
hier en daar een, tja, een kunstwerk. En kijk uit nou, een condoom!
Kijk, daar slapen mensen op een stuk karton
en kijk daar, daar drijft een glasbak in het water, in de zon!

Amsterdam, ik moet wel zingen!
Amsterdam, ik schreeuw het uit!
Amsterdam, ik moet wel springen…
oei, een spuit!

Hé, is er bij jou één aan de wandel?
Het is toch schandelijk, kom nou terug!
Doe nou alsjeblieft niet zo onhandel,
zo onhandelbaar – mijn hemel! – en dan nét hier op de Pillenbrug…

Amsterdam, ik kan wel zingen
van je grachten, grijs en groen!
Amsterdam, ik kan wel springen…
Zal ik het doen?