Hij heeft een baan uit duizenden, zoals er duizend banen zijn.
Het huis was mooi als een begin, maar het wordt nu wel wat klein.
En het bed mag wel wat groter, want z’n adem wordt zo zwaar
zijn die vlekken in z’n nek nu nieuw, of zaten ze al daar.
Ach het zijn soms drukke tijden, maar je sleept ‘m er doorheen
Het geluk van vrouw en kinderen, ja dat houdt ‘m op de been
jullie gaan vaak op vakantie en hij kijkt niet op een cent.
Dus wie ben ik om te zeggen; dat je niet gelukkig bent.

Dus je hebt nu wat je wilde, je hebt er zolang naar gezocht
je hebt weleens je twijfels, maar die zijn snel weggekocht.
En al je goede vrienden, komen eens in ’t jaar bijeen.
“Wat was het mooi, maar wat gaat het goed en waar ga jij met kerstmis heen.”
Ach het gaat weleens wat minder en dan gaan ze uit elkaar
en dan zoek je in z’n zakken, maar er dreigt nog geen gevaar
en dan lach je om je tranen en je twijfels over je vent
dus wie ben ik, om te zeggen dat je niet gelukkig bent.

Dus je bent gestopt met werken, want dat hoeft allang niet meer
je hebt je vrijheid zelf verdiend, je zegt ’t keer op keer.
Je weet nog niet zo zeker, wat je met al die tijd gaat doen
maar je barst van de ideeën, en jullie barsten van de poen.
Ach er dreigt weleens verveling, maar dat duurt nooit al te lang
’t is weer tijd voor nieuwe kleren, nieuwe meubels, nieuw behang.
Met een huis vol nieuwe dingen, ben je in je element
dus wie ben ik, om te zeggen dat je niet gelukkig bent

Dus nu vindt je vreemde lippen op z’n boordje, bloedend rood
hij is een lul en je wenst haar dood, maar je zwijgt en houdt je groot.
Hij zegt: “Je blijft de eerste, de beste bovendien
ik begrijp je woede liefje, maar je moet ’t anders zien.”
Ach je wist je was de laatste, die hem met niemand had gedeeld
en je kan hem wel begrijpen, kijkend naar je spiegelbeeld
dus besluit je om te blijven, want het is en blijft je vent
en wie ben ik dan, om te zeggen dat je niet gelukkig bent.