Jan was voor 't geluk geboren, zo was 'm dat al vroeg geleerd.  
Maar vanaf een jaar of veertien raakte hij in zichzelf gekeerd. 
Hij praatte zacht met zijn konijnen, riep vage zinnen in de wind. 
Kon soms treuren als een dichter en dan weer lachen. 
Als een kind. 

Hoewel niets wezenlijks hem dreigde, werd zijn hart door angst verteerd. 
Het dagelijks leven als een foto waarop je pseudo-vlot poseert. 
Hij kon niet weten wat hij miste, tot iemand iets bij toeval zei. 
En op het Mardi Gras Fiësta liep hij zichzelf tegen het lijf. 
Hij zag ineens een weg naar 't leven, hij was ineens niet meer alleen. 
Een broederkerk vol echte vrienden, in neonlicht en halogeen. 
Hij is nu droeviger en wijzer, maar toch nog steeds hetzelfde joch. 
Draagt geen kleren van de keizer, maar iets ontbreekt er hier toch nog...