Ik zoek de rust van een kist, van een lange houten kist
In een hoekje van het kerkhof, waar geen tuinman komt,
Waar mijn botten stil verrotten en de tijd verstomt.
Zonder drank en sigaretten,
Met wat maden en een mol
Zonder werk om op te letten:
Ik maak mijn eigen kist wel vol. 
En jij komt nooit langs mijn zerk,
Want mijn vlees was zwak, maar mijn botten zijn vast sterk
En de kans bestaat dat dan het deksel opengaat.
En dan zal ik weer vergeten dat ik rust zocht in een kist. 

Ik zoek de rust van een kist, van een dorre houten kist
Waar ik stil kan overdenken wat ik hier niet kan,
Met een paar ogen die verdrogen in mijn hersenpan.
Zonder ooit te hoeven eten
Zonder lach en zonder traan
En gerust te kunnen weten:
Ik houd dit nachthemd altijd aan.
En jij komt nooit langs mijn graf,
Want zonder dat je het weet werd je mijn grootste straf
En dan kan het heel goed dat ik gewoon naar boven moet.
En dan zal ik weer vergeten dat ik rust zocht in een kist. 

Ik zoek de rust van een kist, van een sobere houten kist,
Onder een spotvogel die in een treurwilg 'Feuille morte' zingt,
Zijn neus gesloten met zijn poten omdat het lijkt nog stinkt,
Zonder oorlog, zonder vrede,
Zonder moraal, zonder moreel,
Met mijn afgevallen leden
En mijn tanden en mijn keel. 
En jij, kom jij ooit in nood,
Dan heb je mij nog altijd ook al ben ik dood,
Want omdat jij het bent staat in mijn testament
Dat je de rootzooi mag verkopen aan een medische student.