Nadat hij haast binnenstebuiten was gekeerd
Door bleke medici in hagelwitte jassen
Werd er een vlekje op een long geconstateerd
Dat biologisch zelfs niet meer viel weg te wassen
Waarop zijn arts tegen hem zei: "Het spijt me zeer
Maar ik denk niet, dat u het voorjaar nog zult halen
Ik wens u werk'lijk alle sterkte toe, meneer
En wilt u als het even kan contant betalen?"

Hij ging naar huis toe met de tram, dat was normaal
Al piekerend hoe of hij het ze thuis zou zeggen
Want Nederlands lijkt plotseling een vreemde taal
Wanneer je dit soort kankerdingen uit moet leggen
Gelukkig zagen ze het al aan mijn gezicht
Toch gek, op zo'n moment kun je om zoiets blij zijn
En bovendien, al viel dat laatste hun niet licht
Probeerden ze om niet te huilen in zijn bijzijn

Een maand lang zat hij stil te wachten op vertrek
Maar toen dacht hij: "Laat ik in godsnaam hiermee kappen
Ik moet aan 't werk, want anders word ik ook nog gek"
En hij besloot daarom het huis wat op te knappen
De kamers schreeuwden zogezegd om nieuw behang
Er viel ontzettend veel te schild'ren en te witten
Van dat moment af alle dagen aan de gang
Had hij geen tijd meer om nog ergens mee te zitten

Maar hij was niet gewend aan al dat zware werk
En ook kun je niet alles ongestraft verkroppen
Steeds duidelijker bleek zijn hart niet al te sterk
En op een vrijdag hield dat zomaar op met kloppen
Na de begraaf'nis zei een buurvrouw tot haar man:
"Die van hiernaast is heel wat pijn bespaard gebleven
Wat mooi, als iets nog zo ten goede keren kan
Ja, je zult altijd boffers houen in het leven"