Ze dragen geen sandalen
Ze eten zelden spek
Er komt alleen maar opgewarmde prietpraat uit hun bek
Ze blijven zich herhalen
Ze doen hun domme ding
Hun slappe schouderklopjes vind ik een belediging
Ze kunnen wel goed bruinen
Maar luister, lief klein spook
Mentaal zijn het ajuinen 
En moreel zijn ze dat ook

Maar niet dat het me stoort
Niet dat het me stoort
Maar kom me niet vertellen dat je tot dat soort behoort
Natuurlijk ben je vrij
Natuurlijk ben je vrij om te doen wat je niet laten kan
Maar kom toch terug bij mij

Hun lach is pure zwendel
Hun bedragen altijd rond
En hun reet ruikt naar lavendel 
Maar hun hersenen naar stront
Je sluit ze in je armen
Je vindt ze sympathiek
Ik krijg het aan mijn darmen van die degoutante kliek
Je zegt: “Ze hebben goeie kanten
Ze zijn nog niet zo slecht”
Maar dat werd van Hitler en van zijn trawanten ook gezegd
 
Niet dat het me stoort
Niet dat het me stoort
Maar kom me niet vertellen dat je tot dat soort behoort
Natuurlijk ben je vrij
Natuurlijk ben je vrij om te doen wat je niet laten kan
Maar kom toch terug bij mij

Ik haat die flauwe moppen
Dat eindeloos gezwets
Die pretentieuze koppen
En die lachjes o zo flets
Die gladgeschoren muilen
Die blikken vol venijn
Ik vind het om te huilen dat zelfs jij zo blind kan zijn
Kom laat die nullen vallen 
En zeg gewoon “Adieu”
Spookje, het is afval, ze verknallen ons milieu

Niet dat het me stoort
Niet dat het me stoort
Als je ook zo’n wijf wil worden, wel doe dan maar zo voort
Natuurlijk ben je vrij
Natuurlijk ben je vrij 
Maar spookje rij mijn huisje toch niet stilletjes voorbij