Het verdict dawas keihard,
de  toekomst weggeveegd.
Amol in amper ne seconde
was de wereld plots zo leeg.

We lieten ons tranen stromen,
Intens oemhelzen we mekaar.
We wilden het ni geloven,
Mor ’t is een feit, ’t is waar.

De kind’ere zen de slachtoffers,
dragen het heel hun leven mee.
Dus hoe moete we ze vertellen,
Da gij ni lank meer te leven hee?

We proberen te genieten,
Van al wa ons nog rest.
En kunnen uren klappen,
Over dingen die zen gewest.

Spijt van vervlogen woorden,
Hetgeen we samen hadden gewild.
Verdriet oem ‘tgeen da ni mag zijn,
En wa ge ni meer beleven zult.

En van al a toekomstwensen,
‘k beloof ‘we maken er het beste van.
Ondanks alle pijn is ’t nen troost,
Da’k zo afscheid nemen kan.

En liliane, ik zal a missen,
en ooit zullen wij ook gaan.
Mor de herinneringen on a ,
geven kracht on ons bestaan.

We zullen a alt herinneren,
Prachteg as moeder en as vra.
Ge meugt gerust zijn,
Wij houwen amol zielsveel van a.

Ik wijk na ni meer van a zij,
we waken hier dag en nacht.
De strijd dien is gestreden,
Dus lilianeke, slopt zacht

bewerking van afscheid naar aanleiding van het overlijden van 
Donckers liliane op 23 januari 2007
na een slepende ziekte