Er stond een kerstboom in de zaal
met honderdduizend lichtjes.
De kinders zongen allemaal
met vuurrode gezichtjes.

Een lichtje was erbij dat vroeg:
Ben ik hier nou wel nodig?
Het is hier immers licht genoeg?
Ik ben zo overbodig!

Ik wou het liefst in 't donker gaan
naar buiten, waar 't gaat sneeuwen.
Toen vloog 't weg, door 't open raam,
en al die kinders schreeuwen:

Daar vliegt een lichtje! Vang het, zeg!
Kijk daar, tussen de takken!
Maar 't lichtje was al zo ver weg,
ze konden 't niet meer pakken.

Het vloog zo hoog, het ging zo ver,
zo ver boven de velden.
De mensen zeiden: Kijk, een ster!
Zo'n mooie ziet men zelden.

Het lichtje zwol, en zei: Jawel,
ik ben een ster hierboven.
Kijk ik 's schijnen! En zo fel!
Nou zal ik nooit meer doven.

Er kwam een stormwind en een vlaag
van natte sneeuw, en regen
Het lichtje suisde naar omlaag,
want daar kon het niet tegen

O kijk, daar valt een sterk, o kijk!
zo fluisterden de mensen.
Ze riepen allen tegelijk:
Nou mogen we iets wensen!

En nu het Kerstmis is vandaag,
nu wensen we de vrede!
Nooit viel een sterretje als vandaag
zo pijlsnel naar beneden!

De mensen waren vol geluk
en werden warm van binnen.
Ze kregen het opeens zo druk.
Ze moesten nu beginnen

iets aan die vrede te gaan doen
waarin ze nu geloofden.
Maar 't lichtje viel in een plantsoen
onder de sneeuw. En doofde.