Gasten, ’t es nie’ omda’ ‘k under minder zie da ‘kik minder ip u peize, ’t doe’ mie ook nog soms verdriet. Voe maar te zwiegen van min meter die nog iedere weke vraagt “Kom’n ze nie’ spelen?”
’t Gaa’ goe’ met minnen band nu, w’ èn een plate ipgepakt. ‘k Hope da’ j’ der kunt naar luisteren, da’ j’ ’t mie nie’ te kwalijk pakt. Al zoe ‘k het wel verstaan. Al zoe ‘k het wel verstaan. Al zoe ‘k het zeker kunn’n verstaan.
	Ge kunt nooit goed doen a’ j’ ne maat moe’ laten gaan maar ’t kunt verzekers moeilijk slechter dan da ‘k ’t ekik è gedaan. W’gaan der nog vele meugen drinken voorda’ w’ al ’t verloren vocht kunn’n compenseren. Ge zi’ veel te goe’ kerels, g’ èt der nooit spel van gemakt da’ ‘kik ga lopen met de pluimen da’ ‘k van junder è afgepakt. ‘k Hope da’ j’ ’t mie vergeeft. ‘k Hope da’ j’ ’t mie vergeeft. Ik hope da’ j’ ’t mie ooit vergeeft.
	De mens’n in ’t dorp, ze waren der van aangedaan: “Sedert dat ie in de stad weunt es ’t ie neffest zijn skoen’n gaan staan. Ie è’ zelfs zin eigen broere kunn’n verraad’n. We zin nie’ wel genoeg. Ie es ons vergeten.” Maar ik ken de weg nog naar min roots en d’ uren van de treins. ‘k Weet nog ’t huis zin van min ouders: rechtedeure vanaf de statie en ton naar links. Zoe ‘t der nog altid staan? Zoe ‘t der nog altid staan? ‘k Zoe beter toch nog ne keer gaan.
	Gast’n, we wisten da’ w’ mekaar wa’ minder gingen zien, da’ we nu voe mekaar te treffen masse omme moesten rien. Maar ’t es al lang geleden. ’t Es al te lang geleden. Het es al veel te lang geleden