Het was een tintelende winterdag.
Ik schaatste op het Volkerak
en zong uit volle borst een monter lied.
Toen viel ik en het ijs zei ‘krak’.

Ik lag te rillen in een klotsend wak.
Koud water drupte in mijn oor,
ijsblokjes ketsten tegen mijn gebit.
Ik voelde dat mijn buik bevroor.

Opeens gebeurde er iets wonderschoons:
ik zag de film van mijn bestaan,
ik kreeg een meisje en ik kuste haar,
ik vond een goedbetaalde baan.

Er kwam een kind, ik werd zelfs grootpapa
en ging ten slotte met pensioen.
Tevreden zat ik met mijn grijze vrouw
in het knus bejaardenhuis en toen…

Toen werd ik levend uit het wak gehaald.
Ik zei nog: ‘Wilt u dat niet doen?
De film van mijn bestaan is nog niet uit.
Ik krijg nu net een jaar pensioen.

Mag ik het einde van mijn film niet zien?
Zeg heren, toe, u maakt me boos.
Ik smeek u: laat mij liggen in dit wak.’
Maar redders zijn meedogenloos